Er zijn weinig hedendaagse kunstenaars
die de onderhuidse werking van
beelden zo voelbaar maken als Patrick
Ceyssens. Twee rode draden verstrengelen
zich in zijn oeuvre. Enerzijds is er
het thema van de herinnering en haar
bedrieglijke betovering. Vaak gaat hij
aan de slag met amateuristische foto’s
of beeldopnames als objets trouvés:
stukjes verwaarloosde maar met
emotie beladen dagelijkse cultuur die
precies in hun imperfectie en onbevangenheid
vaak poëtische elementen
van de werkelijkheid vastleggen. Anderzijds
verliest zijn werk zich net niet
in melancholie en romantiek omdat
hij steeds zorgt voor een verstoring of
een breuk. De werking van het beeld is
daarbij niet meer te scheiden van die
van het geheugen: Our mind is the only
canvas – zoals een van zijn titels luidt.