Geschreven door Duncan MacMillan en bewerkt en geregisseerd door Françoise Walot vertelt dit stuk het zowel grappige als ontroerende verhaal van een kleine jongen wiens moeder een grote fout begaat wanneer hij zeven jaar is. Hij is een vindingrijk kind en krijgt een reeks geniale dingen in handen waarvan hij een indrukwekkende opsomming maakt: de kleur geel, watergevechten, zo hard lachen dat er melk uit je neus komt… Wanneer de lijst is voorgelezen en het op zijn hoofdkussen wordt neergelegd, gebeurt het wonder: zijn moeder hervindt haar levensvreugde. Doorheen het verloop van deze inventaris die hij tot op vandaag blijft uitbreiden, onthult onze man zijn bestaan dat is opgebouwd uit gevechten, genoegens, tegenslagen en verrassingen. In een schijnbare eenvoud die gepaard gaat met een enorme tekstuele subtiliteit behandelt het stuk op openhartige wijze depressie en zelfmoord en stimuleert het ons de ondenkbare kans te grijpen om te leven.