Ze zegt niet dat het waar is, ze zegt dat ze het zich nog herinnert. Een pot confituur, een geur, enkele foto’s maken in haar een lawine aan emoties los die haar terug katapulteren naar haar verleden. Ze danst met haar herinneringen, walst met deze geesten en probeert zich te verzoenen met de haren, zijzelf en het kind dat ze was. Woorden en bewegingen, lichaam en live muziek vermengend, gaat Cortex over de impact van het geheugen op de constructie van het individu. Een klein juweeltje dat glinstert in het hart van het waarneembare.
