Les Gros patinent bien

Een mollige shakespeariaanse acteur zit op het voortoneel en vertelt en zingt over de ongelooflijke reis door Europa van een man, zijn voorvader misschien. Een man die aan de rand van een fjord aan het uiteinde van de Faeröer eilanden, in een lang vergeten jaar, werd vervloekt door een zeemeermin die per ongeluk uit het bevroren, hoewel zoute water werd gevist, onder de nochtans paradijselijke voortekenen van een noorderlicht dat op datzelfde moment mooi werd versierd door een laat konvooi kraanvogels op weg naar Afrika. Een hulpje in een badpak, even snel en benig als de andere acteur statisch en mollig is, verzamelt hier en daar dozen en karton die hij in elkaar zet, lijmt en verscheurt. Hij krabbel er met zwarte viltstift op en sleept ze de hele tijd heen en weer, als illustraties van personages, landschappen, vliegen, kabeljauwen, meeuwen, passagiersschepen, fietsen en ezels die je onderweg tegenkomt. Hij maakt ons zo de betekenis van de reis duidelijk; de reis die eigenlijk helemaal geen betekenis heeft. Dit stuk ligt in dezelfde lijn als Bigre (Molière voor beste komedie in 2017). De twee clowns die helemaal geen clowns zijn en meer geïnspireerd zijn op Angelsaksische slapstick, nemen ons mee op een burleske tocht waarbij wordt gespeeld met de voortdurende hilariteit van alle generaties die verward zijn en altijd alles geven.