Als logisch vervolg op haar werk over het lichaam dat in eeuwige metamorfose is, verdiept choreografe en danseres Karine Ponties zich grondig in een onaangepastheid aan de werkelijkheid via een oprechtheid van de bewegingen. Ze spreekt over deze wezens die, steunend op het onstabiele, hun lichaam vertrouwd hebben gemaakt met het onevenwicht. Ze spreekt over de rustelozen, de onregelmatigen, de impulsieven, de overweldigden, de bezetenen, de schipbreukelingen, diegenen die het ongeluk in zich dragen. Die tragische lichamen, rauw, zonder rust, roepen op wonderlijke manier de vraag op wat dit ‘wezen in de wereld’ juist betekent. Le Sourire des égarés is een stuk over hoop, want de veerkracht richt zich altijd tot de levenden en hun zoektocht om deze berg aan tekortkomingen om te vormen tot een onverzwakte en briljante beweegkracht. In de vreugde wordt het lichaam een echte spreekbuis, een taal van strijd.