Colette Sadler, winnares van de tweede editie van de PODIUM-wedstrijd, stelt zich in Learning from the Future voor hoe het zou zijn het levende lichaam door het levenloze te vervangen en reflecteert op de virtualiteit van de postmenselijke representatie ervan. In dit sciencefictionuniversum leeft het prototype BODY A, een uiterst geavanceerde biomachine met ultrasnelle gebaren. BODY A heeft geen zelfbewustzijn, is niet in staat onderscheid te maken tussen zijn eigen intentie en een impuls van buitenaf, maar gedraagt zich verder vrij menselijk. Het lichaam van performer en danseres Leah Marojevic wordt gezien als een eenvoudig bakje dat kan worden gevuld of geleegd met een stroom gecodeerde gegevens die haar bewegingen lijken te activeren, een gefragmenteerde dans bevelen, haar mobiliseren met een duizelingwekkende reeks complexe algoritmen. BODY A is een perfect gecontroleerd apparaat, ontworpen voor de performance, zijn bestaan zonder geslacht, zijn dienstbaarheid zonder ideologie. Maar de Engelse choreografe injecteert vakkundig een conflict tussen het virtuele en het reële, tussen robotachtige kunstmatigheid en heropleving van het primitieve lichaam en neemt de toeschouwers mee op een reis van fascinatie naar emotie en poëzie.