De jonge Engelse auteur en regisseur Alexander Zeldin, verbonden aan het Odéon-Théâtre de l’Europe en het National Theatre in Londen, heeft voor het eerst een toneelstuk in het Frans geschreven. En dat is een universeel succes geworden, even compleet als aangrijpend. Met zijn gezelschap van acteurs, zowel beroeps als amateurs, confronteert de Brit met ontwapenende tederheid en humor wat de maatschappij voor ons verborgen houdt: het einde van het leven, het dagelijkse leven in bejaardentehuizen, het verlies van een dierbare. Alice woont samen met haar twee tieners Alex en Oliv’ die de herdenking voorbereiden van de dood van hun vader die een jaar geleden overleed. Marguerite, de grootmoeder gespeeld door Marie Christine Barrault, woont ook in het huis. De grootmoeder, die gedeeltelijk invalide is, moet haar laatste levensjaren doorbrengen in een inrichting voor hulpbehoevende bejaarden. Het stuk is opgebouwd in drie bedrijven, tussen sociaal hyperrealisme en klassieke tragedie, en geeft blijk van een meesterlijke intieme dimensie en herinnert ons aan de schandelijkheid van de recente gebeurtenissen. Niets is hier verborgen, maar ook niets is te zwaar, want dit ‘nuttige theater’ biedt ons de gelegenheid om samen onze diepste angsten te verzachten.