Martin is ter dood veroordeeld. Hij ontvangt zijn laatste bezoek in de gevangenis; Sally, zijn zus. Ze hebben nog een uur, hun laatste. Ze hielden van elkaar, broer en zus die het spel der minnaars speelden. Ze hebben niet meer dezelfde herinneringen. Was het spel echt? Waar was de vader jaloers op? Het leven scheidde hen lang geleden. Sally trouwde en kreeg een kind, Martin trouwde met de wet van de straat en met alles wat daarbij hoort. Hij wilde de plaats van de baas innemen, werd een crimineel en is nu veroordeeld. Samen gaan ze terug in de tijd om het noodlot te proberen temmen en het raadsel te begrijpen dat hen tot het verlies van hun kindertijd en tot de ramp heeft geleid. In zijn schitterende productie gebruikt de Kameroener François Ebouele video om het verleden van Martin en Sally op te roepen. Een begraven, onuitsprekelijk verleden … of toch bijna. Maar een verleden waaraan je uiteindelijk niet kan ontsnappen. Een operazangeres vertaalt de onuitgesproken woorden van de familiebubbel, waar het onherstelbare zich afspeelt, wanneer ze haar verplichting omzeilt om te beschermen. In een ruwe, gewelddadige tekst, doorkruist door een ontroerende menselijkheid, leggen Martin en Sally hun ziel volledig bloot.