In een ruimte bezaaid met zand en kleine gekleurde bouwsteentjes analyseert Léa Drouet hoe de weergave van geweld in de media ons verdooft en onze gevoelens en impulsen om te handelen bevriest. Samen met de filosofe en toneelschrijfster Camille Louis ontwikkelt de regisseuse-actrice een minimalistische taal zonder vooroordelen, trage gebaren in harmonie met haar zachte, kalme stem. Ze gebruikt haar ogen om, tussen de verstandsverbijsteringen van de wereld, de voorwaarden te ontdekken die geweld legitiem maken. Ze vertelt het verhaal van haar grootmoeder Mado die, in 1942 toen ze tien jaar oud was, ‘s nachts alleen de demarcatielijn tussen de bezette en vrije zones overstak, de trein nam en enkele jaren op een boerderij doorbracht. Op het lastige pad van het gedwongen ballingschap verschijnt Mawda, een tweejarig Koerdisch meisje, dat door een politieman werd neergeschoten terwijl haar familie Engeland probeerde te bereiken. De vertelde scènes worden gereconstrueerd in het zand waar vervolgens steden, dorpen en grenzen worden begraven, zoals de vluchtelingenkampen die door de staat zijn ontmanteld. Onder het bedrieglijke air van kinderspel benadert Léa Drouet geweld tegen de draad in van haar gewone illustraties en haalt ons vakkundig uit de steriele passiviteit.